Lokale toediening van een crème of zalf (zoals de crème van de rode peper, capsaïcine-zalf, of een lidocaïne-pleister).

Elektrische stimulatie van de huid (ook wel TENS of Transcutane Elektrische Neuro Stimulatie).

Medicijnen die gebruikt worden bij pijn zijn:
• Paracetamol;
• Zogenaamde NSAID’s zoals ibuprofen, diclofenac en naproxen. Deze middelen werken pijnstillend, ontstekingsremmend en koortsverlagend;
• Opiaten. Dit zijn medicijnen die verwant zijn aan morfine. De medicijnen hebben naast een krachtige pijnstillende werking ook veel bijwerkingen hebben zoals obstipatie, misselijkheid, sufheid, duizeligheid, hallucinaties, en ademdepressie. Langdurig gebruik kan bij sommige patiënten leiden tot de noodzaak van steeds hogere doses om hetzelfde effect te bereiken. Dan werken deze medicijnen niet meer. Ook kunnen sommige mensen verslavingsgedrag gaan vertonen, met name als de pijn verdwenen is maar de medicijnen nog door-gebruikt worden.

Niet alle opiaten zijn gelijk. De ernst van de bijwerkingen hang af van de patiënt (de gevoeligheid voor de bijwerkingen verschilt tussen mensen), de duur van de behandeling, de dosis, en het soort opiaat dat wordt gebruikt. Voorbeelden van opiaten zijn codeïne, tramadol, buprenorfine, morfine, fentanyl, oxycodon en tapentadol.

Middelen die gebruikt worden bij neuropathische pijn lopen uiteen van de standaard pijnstillers tot zogenaamde anti-epileptica (pregabaline, gabapentine), antidepressiva (duloxetine) en cannabinoïden.

Zenuwblokkade. Wanneer pijn veroorzaakt wordt door één of meerdere zenuwen behoort zenuwblokkade tot de mogelijkheden. Dit kan door bijvoorbeeld stroom, warmte of door het inspuiten van een ontstekingsremmer of pijnstiller ter plekke van de zenuw(en).

Neuromodulatie kan worden toegepast wanneer pijn aanwezig is in een gecentreerd gebied, bijvoorbeeld een arm of been. Bij neuromodulatie wordt op het niveau van het ruggenmerg de voortgang van de pijnzenuwen verminderd zodat de pijn minder hevig wordt gevoeld.